Durdur bazen hayatı acı bir frenle, yavaşlat hızlı olan şeyleri... Her şeye koşma herkese yorulma. İzin ver bir nefeslik dinlensin hayatın. Kimse kimsenin her şeyi olamaz mışşş der bir şarkı,  sen kendine öyle bir dönem ayır ki kendine her şey ol...   İnsan enerjisi ölçüsünde her şeye koşuyor. Aslında hepimiz öyleyiz, gayet içtenlikle iyi düşüncelerle her yerde her şey oluyoruz severek. Ama bazen bazı dönemler oluşturup hayatımızı slow moda almamız gerekebiliyor. Her şeye yetişmek zorundaymışız gibi olan cici hisleri bir süre rafa kaldırıp kendimizi hırpalama evresinden uzak durmamız şart. Bazen en dip haldeyken bile karşı tarafı üzmemek adına koşarım gönülden. Lakin bu süreklilik arz edince tükenmişlik sendromuna kadar gidebiliyor ki bu çok büyük tehlike. Yetemediğini, yetişemediğini ve zorundaymış gibi dayatılmaya başlandığı htiğin andan itibaren sıkıntılı duygular baş gösteriyor. Bende bu aralar yavaşlattım hayatı kendime zaman ayırma konusuna kabartma tozları kattım abartıp kabartıp şımarıyorum bu aralar. Ha birde azıcık kendi kabuğunuza çekildiniz mi en çok koştuklarınız yargılama sürecine girer çünkü onlarda sizin canı gönülden koşuşunuzu görev azleder...    Neyse o yada bu boşverin bunları arada bir çekilin kabuklarınıza kadar. Kendi dünyanızı keşfedin, bedeninizi ve ruhunuzu dinleyin. Bir ben varmış demenin en güzide yolu bu sanırım. Kendimle bir şeyler yapmak dünyanın en keyif verici olayı. Tek başıma sokakta adımlamak bazen kendime bir kahve ısmarlamak beni acayip motive ediyor. Arada yalnızlığınızda kaybolun emin olun orada bir yerlerde kendinizi bulursunuz...