Bir şeyleri sevmek gerek bu hayatta. Her mevsimin bir özelliğini, her insanin bir güzelliğini. Sizde sevdiğiniz şeyleri listeleyin hatta. Kâğıt kalem alıp yazın bir köşeye atın. Zor anlarınızda hayatın size unutturduğu güzellikleri hatırlamanıza, kendinize sıkıca tutunmanıza yardımcı olur.   Ve ben; Temiz çarşaflara sarılıp uyumayı severim. Melik örülü saçları, Sonbaharda yağan yağmurları, İlkbaharda şakıyan kuşları, Çoluklu çocuklu kalabalıkları, Bazen yersiz sessizlikleri, Beyaz, bembeyaz kalabilmiş kalpleri, Afrikalı çocukları, Sıcak yeni pişmiş aşları, Nazlanabildiğim aşkları, Kokusu ruhuma işlemiş kahveleri, Demini almış çayları, Tadından yenmeyen sohbetleri,  Ruhu canıma değmiş insanları, Çok çok severim ben canı canıma geçmiş olanları...     Aslında bütün olay sevmeyi başaramamızdan kaynaklanıyor. “Doya Doya” sevilmemişiz ki yana yakıla sevelim.   Çocukluk evresinde yanlış yetiştirilme gelecekte ki yaşamı maalesef çok etkiliyor. Eskiler daha disipline bir eğitim kavramıyla yetiştirmiş evlatlarını. Seversek şımarır, şımarırsa daha çok ister "sonuçta yoklukta var" diyerek hep bir mesafe hep bir uzaktan sevme eylemi içindelermiş. Tabi bu nesil sevgiyi tam olarak oturtamamış beyninde. İleriki yaşlarında aile kavramı içine girdiklerinde; hele ki sevildiklerinde oldukça büyük bocalamalara giriyorlar. Daha önce hep disiplin üzerine kurulmuş sevgiden bir anda mıç mıç sevgi seviyesine geçince ruhsal karmaşıklıklarla savaş haline giriliyor. O yüzdendir çevremizdeki birçok evlenmiş boşanmış muhabbetleri. Ne sevmeyi biliyoruz ne sevilmeyi. Surat asmayı, naz. Atar yapmayı niyaz sanınca isler gitgide karışık bir hal alıyor.    O yüzden sarıp sarmalayın çocuklarınızı ki gelecekte “seviyorum”, “özür dilerim” gibi kelimeleri gurur silsilesinin altına saklamasın.