Ciğerlerimizi dolduran, bize bu ve bundan sonraki yaşamda hayat verecek olan oksijen! O ilk nefeste ciğerlerimizi yakıp kavurduğu için atarız o acı çığlığı. Hayatın tamamen acıdan ibaret bir şey olduğu gerçeğini, ilk nefesin bedelini ödeyerek anlarız.
Çevresi insan dolu olsa da, bir bebek yalnız doğar. Kendi tecrübeleriyle öğrenir bebekler hayatı. Ve bir yaşlı da yalnız ölür. Acı paylaşılmaz anlatılmaz dili yoktur. Acı yalnız olduğunu sana anlatan en zehirli histir. Bizler de öyle değil miyiz? Çevremiz insan dolu olsa dahi kapalı bir kutuyuz kendi dünyamızda. Hangimiz rahatça içini dökebiliyor ki ulu orta. Hep; makaslayarak kenarından köşesinden yaşıyoruz duyguları.
Yalnızlaştık, yalnızlaştırıldık belki de hep yalnızdık bu illüzyonun içinde..