Ferahlar ruhum esen rüzgârın etkisiyle. Anlatmıyorum artık kimseye kendimi uzun cümlelerle. Kısalttım ve küçülttüm her şeyi. Tek kelimeyle anlamıyorsa yada bir bakış, bir tavırla görmüyorsa gönlümü muhatabım; yormuyorum nefsimi nefesimi.   İyice gerilmiş bir yayın bırakılma anından sonraki rahatlığı gibi bir şey boş vermek. İnsan toyken hayata çok nefes tüketiyor. Anlatmaya çalışıyor kelime kelime hisleri. Sonra yakın gözlüğüyle bakar gibi bakıp görüyorsun ki “yok! anlamıyor”. Rahmetli Türkçe öğretmenim derdi ki "nato kafa nato mermer". Aynen öyle ha kafa ha mermer. Mermere anlatsan en azından kalbini bıçaklayacak geri dönütler olmaz. İnsan öylemi?! Ölçü birimi kullanmaz dilinin kaslarına. Hırsına yeniliverir de hançerleyiverir kalbini. Sonra bak bakabilirsen o gözlere, o kalbe.   Arındım zamanla öfkelerimden,   Kızmıyorum çekip giden duygulara,   Vardır hakli sebebi her giden duygunun,   Gittiyse gitsin zaten duygular,   Kötü hikayelerin üstünde meskenlenmesin...