Acı
Herşey ilk çığlıkla başladı, hani o ciğerleri doyumsuz bir acıyla kasıp kavuran bizi yaşama bağlayan oksijenle!
Acı insanlığın gün dönümü. Bazen ilerlememize bazen koşmamıza bazen kaçmamıza sebep veren acı. İnsanın gelişim evrelerinin en kritik noktalarının ortak noktasıdır. Bu yüzdendir ki, İnsan insana mağruz kalarak büyür.
Maruz kaldıklarımız sabrımızı, niyetimizi, kalbimizi sorgular sınar. Yolun çok başındayken bağırır çağırır doğrularımızı savururduk ortalara. Bunun bir ileri seviyesi suskunluk. İnsan insanın hocasıdır aslen.
Öğrenecek çok şey varken bu hayatta herşeyden payımıza düşeni almalı en keskin taraflarımızı törpülemeliyi öğrenmeliyiz. Yoksa herkes manyak, herkes hadsiz, herkes seviyesiz olur gözümüzde...
