Nasılda negatifizm bağımlısı olmuşuz. Nasılda tutkuyla bağlanmışız, bardağın boş bırakılan dudak payına! Oysa o pay canımız yanmasın diye bırakılmamışmıydı?
Her daim olay ve olanların eksileriyle savaşıyoruz ki asla güzellikleri göremiyoruz. Bence bu çağın en büyük krizi "konfor zehirlenmesi". Bu zehir; aşırı konforu normalleştirerek en ufak krizde isyan bayrağını çekmek. Git gide daha çok konfor, daha çok rahatlık, bizleri daha isyankâr daha tahammülsüz ve hasta hale getirdi. Hayatımızdaki eksilere tutunarak; mutsuzluğun kirvesi, konforun kölesi olmuşuz.
Eksisiyle artısıyla hayatı kucaklayabilmenin olgunluğuna erişirsek. Acıyla ilişik olan göbek bağımızı kesersek belki, sabır hırkasıyla mutluluk yoluna seyyah oluruz... İÜE