Ruhun açsa hiçbir nesne, hiçbir gıda seni doyuramaz!   Aslen, genellikle çocukluğa dayanan psikolojik sorunlarda aç bir ruh en büyük canavardır hayatımızda. Çocuk, ergin, ergen derken o evrelerde karşılaştığımız ve ızdırap duyduğumuz bir takım olaylar hayatımızı alt üst edebiliyor. Okul çağına kadar devam eden “ev, aile, yaşam” üçgeninde sadece öz bakıma yoğunlaşınca çocukta birçok duygusal gelişim problemleri doğuyor ve belirli bir zaman dilimini geçince bu problemlerin kemikleştiğini ve değiştirilemez boyutlara geldiğini görmekteyiz. Çocuk gelişiminde ev-iş dağılımını çok planlı gerçekleştirilerek her yere yetmek anne için oldukça güç olmakla beraber yüksek bir enerji ve motivasyon  gerektiriyor. Her hatada kendini suçlamak, ruhen çöküp magmaya kadar inmek. Sonra kalkıp sana ihtiyacı var hadi yeniden demek. Aslında bunların hepsi “ANNELİK”.    Mükemmellik beklemek yerine akışa teslim olmak, Suçlamak yerine gerçeği kabullenmek, Karın doygunluğundan önce ruhu doyurmak, Kendi doğrularını bir adım geride bırakarak çocuğun gerçek ihtiyacı olan doğruları kabul görmek...   "Annelik zehirli bir duygu" diye bir söz duymuştum. Şimdi ne denmek istenilmiş anlıyorum. Ve ben inanıyorum her anne kendi panzehirini deneyimleyerek buluyor.    Imran ünal <nal.imran@gmail.com>, 10 Eki 2021 Paz, 10:29 tarihinde şunu yazdı: Panzehir    Ruhun açsa hiçbir nesne hiçbir gıda seni doyuramaz!   Aslen genellikle çocukluğa dayanan psikolojik sorunlarda aç bir ruh en büyük canavardır hayatımızda. Çocuk ergen ergin derken o evrelerde karşılaştığımız ve ızdırap duyduğumuz bir takım olaylar hayatımızı alt üst edebiliyor. Okul çağına kadar devam eden ev aile yaşam üçgeninde sadece öz bakıma yoğunlaşınca çocukta birçok duygusal gelişim problemleri doğuyor ve belirli bir zaman dilimini geçince bu problemlerin kemikleştiğini ve değiştirilemez boyuta geldiğini görmekteyiz. Çocuk gelişiminde ev iş dağılımını çok planlı gerçekleştirilerek heryere yetmek anne için oldukça güç olmakla beraber yüksek bir enerji ve motivasyon  gerektiriyor. Her hatada kendini suçlamak, ruhen çöküp magmaya kadar inmek. Sonra kalkıp sana ihtiyacı var hadi yeniden demek aslında bunların hepsi annelik.    Mükemmellik beklemek yerine akışa teslim olmak, Suçlamak yerine gerçeği kabullenmek.  Karın doygunluğundan önce ruhu doyurmak, Kendi doğrularını bir adım geride bırakarak çocuğun gerçek ihtiyacı olan doğruları kabul görmek...   "Annelik zehirli bir duygu" diye bir söz duymuştum. Şimdi ne denmek istemiş anlıyorum. Ve ben inanıyorum her anne kendi panzehirini deneyimleyerek buluyor.