Son dönemlerde belki her birimiz dünyayı bulutlu gözlüklerle seyrediyor gibi hissediyoruz. Böyle zamanlarda bazen saklanma, yalnız kalma ya da sessizliğe bürünme gibi durumlar daha cazip geliyor. Üzerimizden bu sisli havayı atmak için o kadar çok sebeplerimiz var ki oysa… Yapmamız gereken bunları kendimize hatırlatmak olmalı. Hayatımızı zora sokan anlarda bile bir anlam aramak, başka insanların hayatındaki zorluklara şahit olmak, değişimi her ne olursa olsun kucaklamak bize nefes alacak alanlar mutlaka açacaktır. Mutluluğun bir pozu var mıdır? Ama öyle sosyal medyada şahit olduğumuz yapmacık ve samimiyetten uzak, kendini olduğundan farklı göstermeye çalışmak için şekilden şekle girenlerin pozundan bahsetmiyorum. Kimsenin fark etmediği yalnız bize ait ve kalbimizi ısıtan o pozlar. En güzel poz mutlu olduğun pozdur. Otur ve düşün! Seni mutlu eden olay, an ve durum neydi? Küçük şeylerle mutlu olmayı başaran insanlar için bile bugün o küçük şeyler dev halini almaya başladı. Şüphesiz şartlar en çok duygu durumunu etkiledi. Ama yaşamaya devam etmek için üretmek lazım. Sevgi üretmek, sebep üretmek ve bol bol moral aşılamak. Önce kendimize sonra bize bağlı kişilere. Geçmişe anlamlı bir mesaj yollayım önce: “Acısıyla tatlısıyla, iyiydin,hoştun ; ama geçtin! Artık hatıra olarak kaldın ve ben istemediğim sürece yüzeye çıkamazsın. Geleceğe ışık tutan, ders olan ve benim bir parçam olarak kalan bir anısın artık. Seninle yollarımız gelecek kavşağında çoktan kesildi.” Geleceğe odaklanırken taktığımız gözlüğü değiştirelim. Toz pembe olmasa da maviyi göstereni seçelim. En kötü anımızda bize güzeli gösterebileni tercih edelim. Nasıl bakmamız gerektiği bizim elimizde. Mevsimler gelip geçerken bir bakarız ki. Biz yine umutlu yine mutlu ne olursa olsun!