Gülüşü cennet, hüznü cehennemim. Her düşüşümde acımı hissedenim.  En derin acılarımın çığlığı, sar haydi yaralarımı. Geçti desene, haydi, öpücükler kondur. Öpünce geçer ya hani. Geçmeyecek mi annem?    Ama artık çocuk değilim değil mi?  Tamam annem kabulüm o zaman sessiz çığlıklarımı duy sadece sarıl bana, dilime kelepçe vurdum kalbim açık ne olur hiç konuşmayalım…   Bir ressamdı annelik  en güzel eseri evladıydı. Yokluğun içindeki varlıktı annelik.  Bereketti, ekmekti öpüp başa koyulan….   Sabırdı, sevgiydi  karşılıksız ve yok olmaktı bir varoluşun karşılığında. Sevgi bahçesiydi içinde oyunlar kurup bozduğum.    Tam boynunun altındaki koku gibi, bir gecesefasıydı memleketi saran.  Yağmurun toprakla kavuştuğu ilk andı…     Uğrumuzda çektikleri cefalar  adına annelik bir güne sığmayacak kadar kutsal gönlümde. Ne derin duygudur öyle anlayamadım kayboldum bul beni anne. Baharların çiçeği,  yazların sıcağı, kışların ocağı, sofraların  aşı, tenlerin  en güvenli yuvasının kutsal sahipleri  anneler her gününüz kutlu olsun….