Çok konuşmanın başa ne kadar çoraplar ördüğünü bilen biri olarak susun diyorum susun... İyi niyetle bile olsa konuşmayın şu hıhı hıhı aa evetttt cilerden olun. O zaman başınıza hiç bela gelmez teminatı bende...   Çenemi tutamadığım dönemler iyilik sanarak sarf ettiğim cümleler ayaklarıma dolandı düştüm tökezledim. Tam dersimi alıp susma kararı aldım bu kez de gözümün içine baka baka dolap çeviren hak yiyenlere susmak zorunda kaldım bu adalet miydi  bu doğrumuydu dürüst insan kalıbıma sığar mıydı susmak. Dinimizde derki; “Hakkı söylemeyen / haksızlık karşısında suskun kalan şeytandır.” dönen dolapları izliyor haksızlıklara susuyor adeta gerçekleri gizliyordum. Günden güne vicdan muhakemesiyle kavruluyordum. Ama susmayı öğrenmiştim. Susuyordum.  Susmalı mıydım? Belki de tam zamanı vardı konuşmanın tam o anda söylenmeliydi. Söylersem doğruluk yolundan uzak olduğuna emin olduklarım hakkımda atıp tutacaktı. İnsanı bu zindana sürükleyen saçmalıkların içinde bırakan acayip olaylarla baş başa kalıyoruz. Lakin bu saçmalıkların dışında güzel huydur susmak sessizliği sükuneti sabrı öğretir. Kendine dönen en güzel yoldur sessizlik.    Bunun daha net tanımı bende  kaliteli sessizlik.  Boş laflara meze olmadan sus!  Lakin haksızlık varsa susma konuş konuş ki ak ile kara gün gibi dökülsün ortalara...