Yenilen hep insanlık!
Küçücük bir çocuk oldum bugün; Sirenler ve bomba sesleri eşliğinde evimi terk ediyorum. Annemin gözlerindeki o bilinmezliği anlayamasamda, elimi sıkışından çıktığımız yolun çetrefelli olacağını anlayabiliyorum. Annemin bir el valizine birkaç kıyafet sıkıştırması, en sevdiğim oyuncaklarımı bırakmak zorunda kalmam, okula gitmeyecek oluşum, evim, yatağım, mahallem, parkım, oyunlarım bu ani kaçış ve geride bırakılanlar çocuk kalbimin daha hızlı atmasına sebep oluyordu.
Savaş neydi anne!
Ölmemiz gerekecek mi!
Oyuncaklarım, oyunlarım!
Bu kadar bilinmezliğin içinde, çıktığımız bu yolda kemiklerimi kırarcasına sıktığın elimi bırakma anne,
Korkuyorum...
